Za pierwszą europejską grupę ultras uważa się Torcidę Split z byłej Jugosławii, ustanowioną w 1950 roku. Została zorganizowana przez grupę fanatycznych kibiców, tworzących dziś chorwacki Hajduk Split. Założyciele Torcidy Split z kolei inspirowani przez brazylijskich "torcidas", których ujrzeli na Mistrzostwach Świata w 1950 roku, które odbyły się w Brazylii. Grupy te do lat 60–tych nie były oficjalnie powiązane. Subkultura ultras we Włoszech rozprzestrzeniła się i została głęboko zakorzeniona w społeczeństwie.
Pierwsze grupy kibiców w wieku od 15-25-lat, które mogły zacząć się nazywać "ultras" oraz różniły się od klasycznej dorosłej widowni, zaczęły pojawiać się we Włoszech w końcu lat 60' i na początku lat 70'. Przychodzili do tańszych sektorów na stadionie, gdzie klub przyciągał specjalnie obniżoną ceną. Grupy te zaczęły tworzyć flagi i stwarzały wrażenie oddziałów paramilitarnych, dzięki między innymi kurtkom z kapturem, butom Dr.Martens, odzieży maskująca i szalach w kolorach klubu.
Od początku ultras szczególnie zaczęli słynąć ze wsparcia swojego zespołu w sensie bardziej ogólnym. Zaczęli używać bębnów, fanatycznie śpiewać, zachęcając graczy swojej drużyny do walki. W ten sposób wsparcie zaczęło być uważane za część taktyki, aby wygrać mecz. Zwykło się o nich mówić: "dwunasty zawodnik". Ultras również zaczęli używać materiałów pirotechnicznych (race sygnalizacyjne, świece dymne i rakiety kolorowe). Wszystko to zaczęło tworzyć kolorowe choreografie. Choreografia stała się znakiem rozpoznawczym włoskiego stylu: wielki show, wielobarwne, spektakularne efekty wizualne.
Najstarsza grupa ultras Fossa dei Leoni Milanu założona w 1968 roku i swoje miejsce miała w sektorze numer 17. Niektórzy twierdzą, że zapoczątkowana została nawet wcześniej - gdzieś około 1951. W 1969 roku powstała Sampdoria Ultras, która po raz pierwszy użyła nazwy "ultras". Następnie powstali "The Boys" z Interu.
W latach 70' zaczęły powstawać setki małych grup, które doprowadziły do poważnych ultras grupy jak Brygada Żółto-niebiescy w Weronie (Yellow Blue Brigades), Fiorentina z Viola Club VIESSEUX (od nazwy placu we Florencji, gdzie w w 1971 roku spotkali się ultrasi), Ultras Napoli (założony w 1972), Milanese Brigate Rosonero, Genua, La Fossa dei del Grifone Genua i Turyn Ultra Granata del Torino (1973), Forever Ultra del Bolonii (1974), della Juventus Fighters (1975) , Brigate Neroazzurre dell'Atalanta (1976) i Roma della Eagles, Commando Ultra Curve della Roma Sud (1977). Niektóre grupy oderwał się od istniejących grup (Boys pierwotnie Fossati, natomiast Ultra split Granata z Turynu Fedelissimi). Inne powstały przez połączenie istniejących mniejszych grup (na przykład Juventus Fighters pochodzi z byłego Panthers).
Niektóre grupy opierały się na danych dzielnicach miejskich (Ultras Sampdoria pochodzi z dzielnicy Genui Sestri Ponente) lub grupie rówieśników, którzy znali się z barów, szkół i tak dalej. Wielu z tych członków należało do ekstremistycznych ugrupowań politycznych lub ruchów. Na powstałych flagach zaczęły pojawiać się pierwsze symbole: lwy, tygrysy czy kuguary w szczególności, ale nie brakowało nawet piratów, czaszek, broni lub twarzy młodego Alexa Clockworka z filmu Mechaniczna Pomarańcza). Od początku działalności, grupy ultras zaczęły się finansować. Każdy z członków miał określoną funkcję. Jeden organizował wycieczki na stadiony rywali, drugi zajmował się bębnami, naprawą sprzętu, zakupem flag, puszek z farbą, trzeci był odpowiedzialny za produkcję pamiątek. Wraz z pojawieniem się ultras pojawiły się zamieszki na stadionach, które wcześniej były rzadko spotykane. Najczęściej dochodziło do zamieszek podczas meczów Turyn - Sampdoria Genua i AS Roma - Lazio Rzym.
Zaczynało się od rzucania różnych przedmioty na ziemię, po czym następowały walki między kibicami obu drużyn, na które odpowiadała policja przy użyciu gazów łzawiących. Wszystko kończyło się na starciach na ulicach, gdzie niszczono autobusy, samochody itd. Wiele z tych przypadków pochodziło z tradycyjnej rywalizacji miast (derby między zespołami z tego samego miasta lub od dawna znana nienawiść między miastami konkurencyjnymi, takich jak Pisa vs Livorno, Bergamo z Brescią lub Palermo vs Catania). Inni nienawidzili się pod wpływem radykalnych poglądów politycznych fanów (historyczna nienawiść wśród lewicowych Red-White Panthers z Vicenza i faszystowskich ultras Brigate Gialloblu z Verona). Wszelkie zamieszki miały miejsce jedynie na niewielkim obszarze wokół stadionu - czyli samym stadionie i jego bezpośrednim sąsiedztwie. Pierwsze miały miejsce na meczu Lazio - Neapol i w 1975 roku na meczu Milan - Juventus). W 1977 ultrasi starli się podczas meczu Atalanta - Torino i Inter Mediolan - AC Milan. 28 października 1979, podczas derby Rzymu, kibic Lazio Vicenzo Paparelli został trafiony w głowę racą świetlną i umarł w ciągu kilku minut. W tym samym czasie doszło do innych incydentów: w Ascoli (Ascoli - Bologna, 7 rannych), Mediolanie (Inter Mediolan - AC Milan, 18 rannych) i Brescii (Brescia - Como, kilku rannych).
Tragedia na Stadionie Olimpijskim była przysłowiową iskrą, która wstrząsnęła publicznymi mediami. Używanie flag, bębnów, a nawet flag z symbolami wojny zostały na kilka długich miesięcy na stadionach zabronione.
Lata osiemdziesiąte ultras lat to przybywanie nowych członków do grup ultras, a więc niektóre grupy nie liczyły dziesiątki i setki, ale w niektórych przypadkach tysiące członków. Nie było zespołu, czy na północy i południu Włoch, od 1 do 3 ligi, gdzie w klubie nie było ultras organizacji. Ten wzrost doprowadził do rozwoju zarówno przyjacielskich relacji między grupami jak i wrogimi.
W tym czasie powstały koalicje AS Roma - Atalanta - Juventus, Lazio - Bari - Turyn, Inter Mediolan - Fiorentina - Sampdoria, AC Milan - Genoa – Bologna. Przyjaźnie te przerodziły się po latach w nienawiść dzięki wielu nowym członkom grup. W 1982 r. włoska reprezentacja piłkarska podczas mistrzostw świata w Hiszpanii zdobyła tytuł mistrza. Podczas finału w Madrycie przeciwko Niemcom włoscy tifosi stanęli w jedność. Była to wyjątkowa sytuacja, bo na włoskiej scenie grup ultras nie ma jedności na meczach reprezentacji. Podróże na mecze wyjazdowe stały się ważnym wydarzeniem każdego tygodnia w życiu fana. Podróż była sposobem na grupy ultras, gdzie mogły sprawdzić swoje siły i lojalności. Być obecnym na jednym z "gorących" stadionów to był zaszczyt. Wzrost liczby przyjezdnych doprowadził do wynajmowania "specjalnych pociągów" dla fanów. Ultrasi zaczęli wykorzystywać tysiące kolorowych kartek papieru czego efektem były walki między ultra grupami na najbardziej oryginalne show na trybunach. Ale z tych pozytywnych wydarzeń odbywały się coraz bardziej negatywne, jak przemoc na stadionach. Szerzyła się ona przy użyciu noży, szczególnie w Mediolanie i Rzymie.
W lutym 1984 Coppa Italia mecz pomiędzy Udinese i Triestino z powodu poważnych starć z policją - podczas tej imprezy został pobity przez pałki policyjne młody fan Triestino Stafano Furlan który zapadł w śpiączkę, a następnego dnia zmarł. Osiem miesięcy później po meczu AC Milan - Cremonese został brutalnie zamordowany fan Marco Fonghessi. Jego zabójca Giovanni Centrone po kilku dniach został zamordowany. Okres ten przyniósł także wzrost zażywania narkotyków na trybunach. Przy utrzymaniu osób uzależnionych, które obserwowano w latach 70 lat, zniknęły dzięki coraz bardziej surowych kontroli osobistej. Nawet zaczęły się zmieniać symbole i obrazy na wielu flagach, na których zostały dodane liście marihuany. Grupy ultras miały ogromną liczbę członków (np. w sezonie 1987/88 Fossa dei Leoni Milan Grupa posiadała ponad 15 000 osób).
W latach 90' doszło do wielkich zmian w świecie ultras, a cały ruch przeżywał kryzys. Wszyscy zaczęli zdawać sobie sprawę, że muszą współdziałać, aby przetrwać ten ruch. Po upływie trzydziestu lat historii, ruch ultras stał się integralną częścią całego włoskiego futbolu, stał się czymś niezastąpionym i wpływowym i miał znaczący głos w strategii jego klubu. W drugiej połowie lat 90' fan Genoa zamordował fana Sampdorii Vincenzo Spagnolę w styczniu 1995 roku. Ten incydent bardzo zagroził istnieniu ultras ruchu, który był już w fazie kryzysu ze względu na wymianę pokoleń i rozbicie dużych grup na wiele małych kawałków osobne rozproszone lokalizacje, co tylko pogłębiło kryzys i identyfikację z grupą ludzi i klubów, a wynikiem był odpływ członków. Fani ultras Atalanta Bergamo głośno protestowali: "basta lame, infami basta" (pozbyć się noży, pozbyć się wstydu). Aby zapobiec przemocy na stadionach wprowadzono np. zakaz wpuszczania kibiców gości, wprowadzenie prawa płatnej telewizji do piłki nożnej. Historyczne grupy, takich jak ultra Brigate Gialloblu del Verona i La Fossa dei del Grifone Genoa zostały rozwiązane. Zakaz odwiedzin i wprowadzenie płatnej TV miały wpływ na życie ultras i doprowadziły do odpływu kibiców.
Piłka nożna zaczęła wpływać na cenę, i zaczęła się komercjalizacja futbolu. AS Roma Ultras rozpoczęła "Manifest contro il calcio moderno" - kampania przeciwko nowoczesnej piłki nożnej, w porozumieniu z wieloma innymi fanami z całego kraju. Jednak ruch ultras przetrwał. W 1991 roku ponownie zaczęły pojawiać się na płotach flagi. Powróciły śpiewy, a przede wszystkim choreografie. Pomimo represji państwa, które w tym okresie wydało ponad 1700 osobom zakazy wejść na mecze piłkarskie, ultrasi zaczęli robić ziny i strony internetowe w oparciu o rozwój Internetu. Historia włoskich ultras w nowym tysiącleciu jeszcze nie upadła i obecna sytuacja pokazuje, że włoscy ultras jeszcze długo będą na tej scenie obecni.
